Dust, dust, dust

19 februari 2018 - Nijmegen, Nederland

20180219_143319[1]

Zojuist teruggekomen van een hele lange dag. Ik denk dat ik in totaal 7 uur in de auto heb gezeten. Beter gezegd gehobbeld.

Vanmorgen eerst op weg naar Mazeras, Mariakani, om daar te komen moet je met de pont. Deze twee steden liggen boven Mombasa aan de weg naar Nairobi, een beruchte weg. De ferry is een trafficjam op zich en ook het verkeer in Mombasa is een grote verkeerschaos. Zeker door de opkomst van de Tuk Tuk een aantal jaar geleden is het een bende. En dan heb ik het nog niet over de luchtvervuiling hier. Uche Uche Uche Uche. Ik was al verkouden, maar na vandaag is het hoesten geblazen. Wat een stof en wat is het heet hier!

 In Mariakani aangekomen op de primary school heb ik twee workshops bezocht die daar gegeven werden door twee Nederlandse collega's, ondersteund door twee Keniaanse collega's. Grappig want er bleken drie scholen met bijna dezelfde naam bij elkaar te liggen.

Wat een opkomst met deze workshops, met 67 deelnemers echt hoog en dat in het gebied dat voor ons lastig te bereizen is. Ik ben daar erg trots op en heb dat namens het T4T bestuur ook uitgesproken. Ook hadden de workshopbegeleiders er werk van gemaakt. Goed georganiseerd en energiek. Ik kwam binnen bij een coöperatieve werkvorm waarin de Kenianen Nederlandse woorden moesten koppelen. Top! Vervolgens doorgereden naar Kinango. Een droog gebied waar de armoede echt groot is en je  ziet dat ook aan de huizen onderweg, dit zijn vaker lemen hutjes. Met een dak van palmbladen. De wegen naar Kinango zijn erg slecht en stoffig en ik ben alle kanten op gehobbeld.

Op de school van Athmani aangekomen meteen aan de slag gegaan met hem. Hij heeft afgelopen zaterdag en zondag zijn training als opleider/trainer gemist. Met een erg verdrietige reden.

Zijn hoofd  stond er vandaag weer naar om aan het werk te gaan, zoals hij mij aangaf en ook zijn school draaide weer.

Vorige week is er een vrouwelijk leerkracht  van zijn school met haar twee jonge kinderen geschept door een vrachtwagen. Ze was eerder weggegaan op school om iemand uit haar kerk te helpen om de begrafenis van het weekend erna op orde te brengen. Normaal werd deze leerkracht altijd opgehaald oor haar man. In Kinango zijn ze overreden door een vrachtwagen die hen over het hoofd zag. Ze zaten achterop een boda boda (motor taxi chauffeur). De wegen zijn hier niet geasfalteerd en erg stoffig, De vrouw en haar zoontje zijn in het ziekenhuis overleden en haar dochtertje meteen langs de weg.

Athumani was de laatste die haar nog gesproken gehad voor haar vertrek en werd kort na het ongeluk ook naar het ziekenhuis geroepen. Toen was ze net overleden. Voor zo'n verdriet zijn geen woorden. We hebben dus na het bespreken van de theorie en de opdracht maar thee gedronken onder een groot afdak. Het is een ingrijpende gebeurtenis in Kinango.

Afgelopen weekend was de begrafenis en volgens Athumani waren er wel duizend mensen. De vrouw laat een man na en hij blijft alleen over. Hij is leerkracht op één van de buurscholen.

"Het leven gaat door, we moeten door, god is ondoorgrondelijk, maar wat is er veel verdriet op mijn school."

Ik ben er stil van.

Wat een drama.

Foto’s

4 Reacties

  1. Lotte:
    19 februari 2018
    Vervelend dat het zo stoffig is. Maar ik hoop dat je het verder wel leuk hebt!! En wat verdrietig van die moeder en haar kinderen.

    Xxx en tot zondag gelukkig
    Lotte
  2. Piet:
    19 februari 2018
    Alweer veel indrukken opgedaan lees ik.
    Je merkt wel dat het leven daar toch zwaar is.
    Hou de moed er in en zet hem op
    Groetjes ook van Corry
  3. Rieky Wattenberg:
    19 februari 2018
    Wat een verdrietig nieuws maar toch veel nieuwe indrukken opgedaan .ja dan hebben wij het hier toch goed voor elkaar met onze mooie wegen nog veel succes daar. Groetjes Rieky en Huub.
  4. Juut:
    19 februari 2018
    Carpe Diem. Fijn dat je er voor Athumani kon zijn.