Vermoeiende heenreis maar een goede start van ons programma

Gisterenmiddag zijn Gert Jan en ik aangekomen in Kwale. Na een mooie carnaval zijn we op carnavalsdinsdag (tja ik weet het, een doodzonde, maar het programma vraagt erom het is dus niet anders) vertrokken. Het was een pittige reis. Na een uurtje of twee geslapen te hebben werd ik wakker geschud door een stootje van een enorme bips die hoorde bij een Afrikaanse dame achter mij. Bij het naar de wc gaan botste ze tegen mij aan omdat haar billen niet pasten in het gangpad. Omdat ze nog 7 rijen naar voren moest om bij de wc te komen waren er nog 14 medepassagiers met slaapproblemen en gelukkig hoefde ze slechts om het half uur. Ik kreeg er de slappe lach van, je moet toch wat als je wakker bent.

Daarna bij aankomst in Nairobi beland in een wachtrij van bijna een uur bij de douane (een nieuw visumsysteem en het werkt nog wat traag). Om vervolgens volgepakt te moeten rennen naar de andere kant van het plein van de luchthaven (je moet van international- naar domistic flights) om daar weer in een nieuwe lange rij terecht te komen. Een hoop stress want er zat maar twee uur tussen onze vluchten, maar gelukkig hebben we het net gered. De drie Duitse mannen die voor mij stonden bij het inchecken beweerden bij hoog en bij laag dat hun koffer wel automatisch van het ene in het andere vliegtuig zou komen (wat niet zo is, je moet echt je eigen koffer van de band halen en meenemen om deze vervolgens opnieuw in te checken aan de overkant van het plein bij domistic flights) heb ik maar even uit deze droom geholpen, zij moesten dus weer terug), hebben het uiteindelijk toch gered. Op de minuut en in het vliegtuig was goed te ruiken dat dit wat zweet had gekost. Hakuna matata.

Tijdens de vlucht hadden we een prachtig zicht op de Kilimanjaro. Dat maakt een hoop goed.

Nadat we in Mombasa geland waren kwamen we helaas in de verkeerschaos van de stad terecht. Een veerboot minder in de vaart en dus lange wachtrijen. Gelukkig wist onze chauffeur een route via de parkeerplaats van een shoppingmail, een creatieve oplossing waardoor hij ons het grootste gedeelte van de file bespaarde. Ik kan niet wachten tot de rondweg geopend wordt waardoor we de ferry niet meer hoeven te gebruiken. Het schijnt dat er nog gewacht wordt op de één of andere bobo die het lintje komt doorknippen, want de weg is af. Haraka haraka zou ik zeggen, opschieten! Vandaag gestart met de voorbereiding van het trainingsweekend van zaterdag en zondag . Er sloten vandaag vijf mensen aan van de TTC (zie eerdere blogs) om mee voor te bereiden. Volgende week donderdag gaan we de hele dag naar de TTC in Kinango om de opleiding samen naar een hoger plan te tillen en toe te werken naar een gecertificeerde Keniaanse opleiding. Shifting the power. Jan Uitdehaag is er dit keer ook weer bij (nadat hij tijdens zijn reis in 2020 flink ziek is geweest en eigenlijk had besloten nooit meer naar Kenia te reizen) en dat vind ik echt mooi. Prachtig om samen met z'n drieën te praten over onderwijs en leiderschap. Hij is van afstand steeds betrokken gebleven bij de doorontwikkeling van ons curriculum en hoe mooi is het dan om na vier jaar toch weer hier te zijn. Hij komt om afscheid te nemen van zijn Keniaanse collega's.

Vandaag was het in een woord TOP en we kunnen tevreden zijn over de start. Vanmiddag is er een positieve groep mensen gearriveerd en we zijn nu als groep compleet.

Mijn eerste indruk is erg positief. Morgenvroeg weer vroeg op pad om samen met de Keniaanse trainers, -coaches en de mensen van de TTC het programma verder voor te breiden en zaterdag starten we dan met blok drie; coachend leiderschap. Ik heb er zin in.